5. Faaschtesonndeg 25./26.3.2023 A


Home Back Print Kontakt

Léif Matchrëschten! De 5. Faaschtesonndeg gëtt och als Passiounssonndeg bezeechent. Bäi deem Wuert denke mir un d’Leiden vum Jesus. Awer och seng Leidenschaft fir säi Wee a säin Asaz fir eis Mënschen ass doran verstanen. Well de Jesus huet eis mat grousser Leidenschaft seng Léift gewisen. An déi Léift geet och iwwer den Doud an d’Kräiz, bis an déi schlëmmsten Dimensiounen vum mënschleche Liewen. Och am gréisste Leed ass hien bäi eis a geet mat eis. Hie weist eis ee Wee eraus aus dem Misär, dee mir all ze dacks an eiser Welt erliewen. Dofir dierfe mir hien och elo ëm säin Erbaarmen uruffen:

  • Här Jesus Christus, du hues eis versprach eis Griewer opzemaachen an eis eraus ze féieren an een neit Liewen.
  • Här Jesus Christus, du eleng bass den Här iwwer eist Liewen.
  • Här Jesus Christus, däi Geescht leed eis am Liewen iwwer all Nout ewech.
Dagesgebiet

Här, eise Gott, déi Jong huet sech aus Léift zu dëser Welt dem Doud ausgeliwwert. Looss eis a senger Léift bleiwen a mat denger Gnod aus hir eraus liewen. Dorëms biede mir duerch Jesus Christus, eisen Här. Amen.

Que ta grâce nous obtienne, Seigneur, d’imiter avec joie la charité du Christ qui a donné sa vie par amour pour le monde. Lui qui règne.

Herr, unser Gott, dein Sohn ist in diese Welt gekommen und hat aus Liebe zu uns alle Konsequenzen der Menschwerdung auf sich genommen. Lass uns in seiner Liebe bleiben und mit deiner Gnade aus ihr leben und wirken. Lass uns gemeinsam daran arbeiten, die Lebens- und Arbeitsbedingungen besonders der Menschen in den Schwellenländern unserer Welt zu verbessern. Darum bitten wir durch ihn, Jesus Christus, unsern Bruder und Herrn.

Liesungen: Ez 37, 12b-14 / Röm 8, 8-11 / Joh 11, 1-45

Lesung aus dem Buch Ezechiel.
So spricht GOTT, der Herr: Siehe, ich öffne eure Gräber und hole euch, mein Volk, aus euren Gräbern herauf. Ich bringe euch zum Ackerboden Israels. Und ihr werdet erkennen, dass ich der HERR bin, wenn ich eure Gräber öffne und euch, mein Volk, aus euren Gräbern heraufhole. Ich gebe meinen Geist in euch, dann werdet ihr lebendig und ich versetze euch wieder auf euren Ackerboden. Dann werdet ihr erkennen, dass ich der HERR bin. Ich habe gesprochen und ich führe es aus - Spruch des HERRN.

Kv Beim Herrn ist die Huld, bei ihm ist Erlösung in Fülle.  
Aus den Tiefen rufe ich, Herr, zu dir: *
Mein Herr, höre doch meine Stimme!
Lass deine Ohren achten *
auf mein Flehen um Gnade. – (Kv)
Würdest du, Herr, die Sünden beachten, *
mein Herr, wer könnte bestehen?
Doch bei dir ist Vergebung, *
damit man in Ehrfurcht dir dient. – (Kv)
Ich hoffe auf den Herrn, es hofft meine Seele, *
ich warte auf sein Wort.
Meine Seele wartet auf meinen Herrn /
mehr als Wächter auf den Morgen, *
ja, mehr als Wächter auf den Morgen. – (Kv)
Israel, warte auf den Herrn, /
denn beim Herrn ist die Huld, *
bei ihm ist Erlösung in Fülle.
Ja, er wird Israel erlösen *
aus all seinen Sünden. – Kv

Lesung aus dem Brief des Apsotels Paulus an die Gemeinde in Rom.
Schwestern und Brüder! Wer aber vom Fleisch bestimmt ist, kann Gott nicht gefallen. Ihr aber seid nicht vom Fleisch, sondern vom Geist bestimmt, da ja der Geist Gottes in euch wohnt. Wer aber den Geist Christi nicht hat, der gehört nicht zu ihm. Wenn aber Christus in euch ist, dann ist zwar der Leib tot aufgrund der Sünde, der Geist aber ist Leben aufgrund der Gerechtigkeit. Wenn aber der Geist dessen in euch wohnt, der Jesus von den Toten auferweckt hat, dann wird er, der Christus von den Toten auferweckt hat, auch eure sterblichen Leiber lebendig machen, durch seinen Geist, der in euch wohnt.

Herr Jesus, dir sei Ruhm und Ehre! (So spricht der Herr:) Ich bin die Auferstehung und das Leben. Jeder, der an mich glaubt, wird auf ewig nicht sterben. Herr Jesus, dir sei Ruhm und Ehre!

Aus dem heiligen Evangelium nach Johannes.
In jener Zeit war ein Mann krank, Lazarus aus Betanien, dem Dorf der Maria und ihrer Schwester Marta. Maria war jene, die den Herrn mit Öl gesalbt und seine Füße mit ihren Haaren abgetrocknet hatte; deren Bruder Lazarus war krank. Daher sandten die Schwestern Jesus die Nachricht: Herr, sieh: Der, den du liebst, er ist krank. Als Jesus das hörte, sagte er: Diese Krankheit führt nicht zum Tod, sondern dient der Verherrlichung Gottes. Durch sie soll der Sohn Gottes verherrlicht werden. Jesus liebte aber Marta, ihre Schwester und Lazarus. Als er hörte, dass Lazarus krank war, blieb er noch zwei Tage an dem Ort, wo er sich aufhielt. Danach sagte er zu den Jüngern: Lasst uns wieder nach Judäa gehen. Die Jünger sagten zu ihm: Rabbi, eben noch suchten dich die Juden zu steinigen und du gehst wieder dorthin? Jesus antwortete: Hat der Tag nicht zwölf Stunden? Wenn jemand am Tag umhergeht, stößt er nicht an, weil er das Licht dieser Welt sieht; wenn aber jemand in der Nacht umhergeht, stößt er an, weil das Licht nicht in ihm ist. So sprach er. Dann sagte er zu ihnen: Lazarus, unser Freund, schläft; aber ich gehe hin, um ihn aufzuwecken. Da sagten die Jünger zu ihm: Herr, wenn er schläft, dann wird er gesund werden. Jesus hatte aber von seinem Tod gesprochen, während sie meinten, er spreche von dem gewöhnlichen Schlaf. Darauf sagte ihnen Jesus unverhüllt: Lazarus ist gestorben. Und ich freue mich für euch, dass ich nicht dort war; denn ich will, dass ihr glaubt. Doch wir wollen zu ihm gehen. Da sagte Thomas, genannt Didymus, zu den anderen Jüngern: Lasst uns mit ihm gehen, um mit ihm zu sterben! Als Jesus ankam, fand er Lazarus schon vier Tage im Grab liegen. Betanien war nahe bei Jerusalem, etwa fünfzehn Stadien entfernt. Viele Juden waren zu Marta und Maria gekommen, um sie wegen ihres Bruders zu trösten. Als Marta hörte, dass Jesus komme, ging sie ihm entgegen, Maria aber blieb im Haus sitzen. Marta sagte zu Jesus: Herr, wärst du hier gewesen, dann wäre mein Bruder nicht gestorben. Aber auch jetzt weiß ich: Alles, worum du Gott bittest, wird Gott dir geben. Jesus sagte zu ihr: Dein Bruder wird auferstehen. Marta sagte zu ihm: Ich weiß, dass er auferstehen wird bei der Auferstehung am Jüngsten Tag. Jesus sagte zu ihr: Ich bin die Auferstehung und das Leben. Wer an mich glaubt, wird leben, auch wenn er stirbt, und jeder, der lebt und an mich glaubt, wird auf ewig nicht sterben. Glaubst du das? Marta sagte zu ihm: Ja, Herr, ich glaube, dass du der Christus bist, der Sohn Gottes, der in die Welt kommen soll. Nach diesen Worten ging sie weg, rief heimlich ihre Schwester Maria und sagte zu ihr: Der Meister ist da und lässt dich rufen. Als Maria das hörte, stand sie sofort auf und ging zu ihm. Denn Jesus war noch nicht in das Dorf gekommen; er war noch dort, wo ihn Marta getroffen hatte. Die Juden, die bei Maria im Haus waren und sie trösteten, sahen, dass sie plötzlich aufstand und hinausging. Da folgten sie ihr, weil sie meinten, sie gehe zum Grab, um dort zu weinen. Als Maria dorthin kam, wo Jesus war, und ihn sah, fiel sie ihm zu Füßen und sagte zu ihm: Herr, wärst du hier gewesen, dann wäre mein Bruder nicht gestorben. Als Jesus sah, wie sie weinte und wie auch die Juden weinten, die mit ihr gekommen waren, war er im Innersten erregt und erschüttert. Er sagte: Wo habt ihr ihn bestattet? Sie sagten zu ihm: Herr, komm und sieh! Da weinte Jesus. Die Juden sagten: Seht, wie lieb er ihn hatte! Einige aber sagten: Wenn er dem Blinden die Augen geöffnet hat, hätte er dann nicht auch verhindern können, dass dieser hier starb? Da wurde Jesus wiederum innerlich erregt und er ging zum Grab. Es war eine Höhle, die mit einem Stein verschlossen war. Jesus sagte: Nehmt den Stein weg! Marta, die Schwester des Verstorbenen, sagte zu ihm: Herr, er riecht aber schon, denn es ist bereits der vierte Tag. Jesus sagte zu ihr: Habe ich dir nicht gesagt: Wenn du glaubst, wirst du die Herrlichkeit Gottes sehen? Da nahmen sie den Stein weg. Jesus aber erhob seine Augen und sprach: Vater, ich danke dir, dass du mich erhört hast. Ich wusste, dass du mich immer erhörst; aber wegen der Menge, die um mich herumsteht, habe ich es gesagt, damit sie glauben, dass du mich gesandt hast. Nachdem er dies gesagt hatte, rief er mit lauter Stimme: Lazarus, komm heraus! Da kam der Verstorbene heraus; seine Füße und Hände waren mit Binden umwickelt und sein Gesicht war mit einem Schweißtuch verhüllt. Jesus sagte zu ihnen: Löst ihm die Binden und lasst ihn weggehen! Viele der Juden, die zu Maria gekommen waren und gesehen hatten, was Jesus getan hatte, kamen zum Glauben an ihn.

Lecture du livre d’Ézéchiel.
Ainsi parle le Seigneur Dieu : Je vais ouvrir vos tombeaux et je vous en ferai remonter, ô mon peuple, et je vous ramènerai sur la terre d’Israël. Vous saurez que Je suis le Seigneur, quand j’ouvrirai vos tombeaux et vous en ferai remonter, ô mon peuple ! Je mettrai en vous mon esprit, et vous vivrez ; je vous donnerai le repos sur votre terre. Alors vous saurez que Je suis le Seigneur : j’ai parlé et je le ferai – oracle du Seigneur.

R/ Près du Seigneur est l’amour, près de lui abonde le rachat.
Des profondeurs je crie vers toi, Seigneur,
Seigneur, écoute mon appel !
Que ton oreille se fasse attentive
au cri de ma prière ! R
Si tu retiens les fautes, Seigneur,
Seigneur, qui subsistera ?
Mais près de toi se trouve le pardon
pour que l’homme te craigne. R
J’espère le Seigneur de toute mon âme ;
je l’espère, et j’attends sa parole.
Mon âme attend le Seigneur
plus qu’un veilleur ne guette l’aurore. R
Oui, près du Seigneur, est l’amour ;
près de lui, abonde le rachat.
C’est lui qui rachètera Israël
de toutes ses fautes. R

Lecture de la lettre de saint Paul Apôtre aux Romains.
Frères, ceux qui sont sous l’emprise de la chair ne peuvent pas plaire à Dieu. Or, vous, vous n’êtes pas sous l’emprise de la chair, mais sous celle de l’Esprit, puisque l’Esprit de Dieu habite en vous. Celui qui n’a pas l’Esprit du Christ ne lui appartient pas. Mais si le Christ est en vous, le corps, il est vrai, reste marqué par la mort à cause du péché, mais l’Esprit vous fait vivre, puisque vous êtes devenus des justes. Et si l’Esprit de celui qui a ressuscité Jésus d’entre les morts habite en vous, celui qui a ressuscité Jésus, le Christ, d’entre les morts donnera aussi la vie à vos corps mortels par son Esprit qui habite en vous.

Gloire à toi, Seigneur, gloire à toi. Moi, je suis la résurrection et la vie, dit le Seigneur. Celui qui croit en moi ne mourra jamais. Gloire à toi, Seigneur, gloire à toi.  

Évangile de Jésus-Christ selon saint Jean.
En ce temps-là, il y avait quelqu’un de malade, Lazare, de Béthanie, le village de Marie et de Marthe, sa sœur. Or Marie était celle qui répandit du parfum sur le Seigneur et lui essuya les pieds avec ses cheveux. C’était son frère Lazare qui était malade. Donc, les deux sœurs envoyèrent dire à Jésus : « Seigneur, celui que tu aimes est malade. » En apprenant cela, Jésus dit : « Cette maladie ne conduit pas à la mort, elle est pour la gloire de Dieu, afin que par elle le Fils de Dieu soit glorifié. » Jésus aimait Marthe et sa sœur, ainsi que Lazare. Quand il apprit que celui-ci était malade, il demeura deux jours encore à l’endroit où il se trouvait. Puis, après cela, il dit aux disciples : « Revenons en Judée. » Les disciples lui dirent : « Rabbi, tout récemment, les Juifs, là-bas, cherchaient à te lapider, et tu y retournes ? » Jésus répondit : « N’y a-t-il pas douze heures dans une journée ? Celui qui marche pendant le jour ne trébuche pas, parce qu’il voit la lumière de ce monde ; mais celui qui marche pendant la nuit trébuche, parce que la lumière n’est pas en lui. » Après ces paroles, il ajouta : « Lazare, notre ami, s’est endormi ; mais je vais aller le tirer de ce sommeil. » Les disciples lui dirent alors : « Seigneur, s’il s’est endormi, il sera sauvé. » Jésus avait parlé de la mort ; eux pensaient qu’il parlait du repos du sommeil. Alors il leur dit ouvertement : « Lazare est mort, et je me réjouis de n’avoir pas été là, à cause de vous, pour que vous croyiez. Mais allons auprès de lui ! » Thomas, appelé Didyme (c’est-à-dire Jumeau), dit aux autres disciples : « Allons-y, nous aussi, pour mourir avec lui ! » À son arrivée, Jésus trouva Lazare au tombeau depuis quatre jours déjà. Comme Béthanie était tout près de Jérusalem – à une distance de quinze stades (c’est-à-dire une demi-heure de marche environ) –, beaucoup de Juifs étaient venus réconforter Marthe et Marie au sujet de leur frère. Lorsque Marthe apprit l’arrivée de Jésus, elle partit à sa rencontre, tandis que Marie restait assise à la maison. Marthe dit à Jésus : « Seigneur, si tu avais été ici, mon frère ne serait pas mort. Mais maintenant encore, je le sais, tout ce que tu demanderas à Dieu, Dieu te l’accordera. » Jésus lui dit : « Ton frère ressuscitera. » Marthe reprit : « Je sais qu’il ressuscitera à la résurrection, au dernier jour. » Jésus lui dit : « Moi, je suis la résurrection et la vie. Celui qui croit en moi, même s’il meurt, vivra ; quiconque vit et croit en moi ne mourra jamais. Crois-tu cela ? » Elle répondit : « Oui, Seigneur, je le crois : tu es le Christ, le Fils de Dieu, tu es celui qui vient dans le monde. » Ayant dit cela, elle partit appeler sa sœur Marie, et lui dit tout bas : « Le Maître est là, il t’appelle. » Marie, dès qu’elle l’entendit, se leva rapidement et alla rejoindre Jésus. Il n’était pas encore entré dans le village, mais il se trouvait toujours à l’endroit où Marthe l’avait rencontré. Les Juifs qui étaient à la maison avec Marie et la réconfortaient, la voyant se lever et sortir si vite, la suivirent ; ils pensaient qu’elle allait au tombeau pour y pleurer. Marie arriva à l’endroit où se trouvait Jésus. Dès qu’elle le vit, elle se jeta à ses pieds et lui dit : « Seigneur, si tu avais été ici, mon frère ne serait pas mort. » Quand il vit qu’elle pleurait, et que les Juifs venus avec elle pleuraient aussi, Jésus, en son esprit, fut saisi d’émotion, il fut bouleversé, et il demanda : « Où l’avez-vous déposé ? » Ils lui répondirent : « Seigneur, viens, et vois. » Alors Jésus se mit à pleurer. Les Juifs disaient : « Voyez comme il l’aimait ! » Mais certains d’entre eux dirent : « Lui qui a ouvert les yeux de l’aveugle, ne pouvait-il pas empêcher Lazare de mourir ? » Jésus, repris par l’émotion, arriva au tombeau. C’était une grotte fermée par une pierre. Jésus dit : « Enlevez la pierre. » Marthe, la sœur du défunt, lui dit : « Seigneur, il sent déjà ; c’est le quatrième jour qu’il est là. » Alors Jésus dit à Marthe : « Ne te l’ai-je pas dit ? Si tu crois, tu verras la gloire de Dieu. » On enleva donc la pierre. Alors Jésus leva les yeux au ciel et dit : « Père, je te rends grâce parce que tu m’as exaucé. Je le savais bien, moi, que tu m’exauces toujours ; mais je le dis à cause de la foule qui m’entoure, afin qu’ils croient que c’est toi qui m’as envoyé. » Après cela, il cria d’une voix forte : « Lazare, viens dehors ! » Et le mort sortit, les pieds et les mains liés par des bandelettes, le visage enveloppé d’un suaire. Jésus leur dit : « Déliez-le, et laissez-le aller. » Beaucoup de Juifs, qui étaient venus auprès de Marie et avaient donc vu ce que Jésus avait fait, crurent en lui.

Priedegt

Léif Matchrëschten! Ee klenge Bouf héiert am Reliounsunterrecht d’Geschicht vun der Operwéckung vum Lazarus. Hien denkt doriwwer no. Awer iergendwéi stéiert hien eppes un dëser Geschicht aus der Bibel. Do war ee Mann, dee krank war an dee gelidden huet. Hien ass gestuerwen. Hien hat warscheinlech Angscht an och Suergen. Hien hat mat Sécherheet och Péng. Lo war hien dout an erléist vun all senger Nout. D’Leit ronderëm hien konnten net eens ginn mat deem fréie Stierwen vun dësem jonke Mann. Si beméien hire Frënd de Jesus, deen anscheinend an esou Situatiounen kann hëllefen. An da geschitt et och: de Lazarus gëtt erëm an d’Liewe geruff.

Jo dat ass eng wonnerschéin Erzielung. Awer, an dat stéiert dee klenge Bouf a sengem Nodenken: Lo ass dee Lazarus erëm lieweg. Hie kennt de Wee, dee Krankheeten, Péng an Angscht virum Doud mat sech bréngt. Wéi grausam ass dat, denkt sech de Bouf, lo muss deen aarme Lazarus dat alles nach eng Kéier duerch maachen. Well hie muss jo sécher wéi all normale Mënsch iergendwann stierwen. An de Bouf denkt sech weider, op dat dann net een dach ganz grausaamt Spill ass, dat de Jesus do mat deem Lazarus gemaach huet. Hien zweiwelt. Hie gëtt net eens mat dëser Geschicht. Spéider, vill Joren duerno eréischt denkt hien erëm doriwwer no a seet sech, dass des Geschicht dach wuel eppes aneres well soen, wéi dëst ongeheierlecht a grausaamt Spill, dass do ee Mënsch zweemol muss stierwen.

Léif Matchrëschten! Dee kleng Bouf, dat war ech kuerz viru menger Kommunioun mat 8 Joer. Ech hu mech dëser Deeg erëm un dëst Nodenke vu mir deemools erënnert, well am Bibelcours dee viregte Freideg eng entspriechend Bemierkung gefall ass, déi an eng änlech Richtung deit. Kann dat sinn, dass hei een sou “einfacht”, “banaalt” oder “platt” Wonner erzielt gëtt? Kann de Johannes a sengem Evangelium wierklech dësen fir mech och haut nach ëmmer grausamen Akt vum Jesus echt esou real gemengt hunn? Stécht net eppes vill méi Wesentleches an Déiwes an dëser Erzielung?

Déi, déi mech kennen, wëssen, dass ech mat “Wonner” net vill um Hutt hunn. An ech mengen, dëse Sonndeg ass genee wéi dee leschte Sonndeg net een einfacht Wonner erzielt ginn.

De Lazarus, dee stierft, ass dat net ee Bild fir eng Relioun, déi um Enn ass? Ee groussen Deel vun de Leit wollten deemools dem Jesus seng Botschaft net héieren. Si si laanscht hie gaangen. Si hunn hien net verstanen. Si hunn sech net séier bekéiere gelooss zu sengem neie Wee. An eben am Waarden ass des Relioun ënnergaangen. De Johannes schreift säin Evangelium no der Zerstéierung vum Tempel a sengem Kult am Joer 70 duerch d’Réimer. Déi al Relioun, deen ale Kult waren dout, begruewen, an engem däischtere Graf. D’Leit ware verbonnen, ëmwéckelt mat “Leinenbinden”, déi si festgehalen hunn, déi si ageengt hunn, déi hinne keng Fräiheet méi gelooss hunn. D’Reegelen an d’Gesetzer, déi alleguer nëmme vu Mënsche gemaach waren, waren méi wichteg wéi d’Liewen. D’Mënschen ware also an ee Graf agespaart ginn. D’Relioun hat kee Liewe méi. Mä net nëmmen d’Relioun, och d’Gesellschaft, d’Iddien, Weeër ware fest, ugestréckt, total ëmwéckelt mat engem Läichenduch, dat si zu doudege Gestalten degradéiert huet.

De Jesus rifft de Lazarus aus dem Graf. Dem Jesus seng Wierder, seng Botschaft maache fräi an erëm lieweg. Am Evangelium wollten déi, déi ronderëm waren, de Lazarus festhalen. Si wollten hien erëm zeréck an dat aalt Liewen huelen. De Jesus awer seet ganz einfach an eendeiteg: “Löst ihm die Binden und lasst ihn weggehen!” (Joh 11, 44c) Kloer an däitlech geet et hei net ëm ee Liewen als normalen biologesche Mënsch. Et geet ëm dat neit Liewen am Liicht vun der Botschaft vu Christus.

An elo, wéi kann et aneschters sinn, zu eis! Si mir net och an der Kierch, an der Gesellschaft scho längstens gestuerwen an an engem däischtere Graf, fest ëmwéckelt mat Reegelen, Gesetzer, Konventiounen an an an? Loosse mir eis nach vum Jesus eraus ruffen? Loosse mir eis nach an ee befreite Liewe ruffen, sou wéi de Jesus et wollt? Eis Kierch mat all hiren Traditiounen a festgefuerenen Iddien ass am Graf. Mir gesinn et eigentlech. Awer mir wëllen et net wouer hunn.

De Lazarus ass een Opruff un eis haut, dass mir opstinn aus dem Graf vun eiser Lethargie, aus dem Graf vun eise falsche Sécherheeten, aus dem Graf vun eise falsche Konventiounen, aus dem Graf vun eisem falsch verstanenen Wonnerglawen. De Jesus war keen Zauberer. Hie wollt Mënschen an ee fräit Liewe ruffen, an deem si mat Léift enaner begéinen an net mat Reegelen een op deen aneren aschloen an een deen aneren dout maachen.

“Herr er riecht aber schon.” (Joh 11, 39b) Mir richen och an der Kierch schonn d’Verfaulen. Awer mir verstoppen et gären hannert decke Steng a Maueren. Nëmmen net dat Graf opmaachen. Mir missten eis domat ausenaner setzen. “Lazarus, komm heraus!” (Joh 11, 43b) Kierch komm eraus aus dengem Graf. Maach deen decke Steen fort a looss neie Wand an deng sténkeg Maueren. Amen.

E puer Erklärungen zum Evangelium, ausserhalb vun deem,
wat ech als Priedegt geschriwwen hunn:


Keng Suerg, ech kennen och déi theologesch Deitungen vun der Lazarus-Erzielung, ech weess ëm d’Diskussiounen iwwer dësen Text als Hiweis op d’Opersteeung vum Jesus an sou weider. Dat ass alles wuel gutt an och richteg. Et muss een awer mat grousser Virsiicht virgoen, wann ee behaapte wëll, dass d’Erzielung vum Evangelium vun haut ee realisteschen Beriicht vun Tatsaachen ass.[1] Dat féiert haut éischter zu enger Ofleenung vum Glawen. Et muss ee wuel d’Villschichtegkeet vun dësem Text am Bléck hunn an net einfach nëmmen op ee wuertwiertlecht Verstoe vum Text pochen. Ganz interessant tippt den Michael Theoblad a sengem Kommentar zum Johannes-Evangelium och des Villschichtegkeet vun der Interpretatioun un.[2] Am Sënn vu senger Bemierkung “Die Lazarus-Erzählung bietet viele Anstöße zum Weiterdenken.”[3] muss ee wuel eng grouss Ouverture a sengem eegenen Denken hunn a sech un déi ënnerschiddlech Bedeitungen eruntaaschten. Ech hu virdrun meng Gedanken, déi mir dëst Joer duerch de Kapp gaange sinn, versicht ze formuléieren. Si si keen Dogma. Si sinn eng Meenung oder ee Versuch selwer mat der Erzielung eens ze ginn. Et muss ee wuel versichen, dass een eng eegen “Einsicht in die johanneischen Symbolisierungsprozesse”[4] gewënnt. D’Erzielung kann da fir ee selwer zu enger “Erweckung und Ermutigung zum Leben”[5] ginn.

Eng weider Iddie ass mir beim Nodenken iwwer d’Lazarus-Geschicht duerch de Kapp gaangen. Ass des Erzielung net och eventuell als Hiweis op eng Opersteeung vum Mënsch am Moment vum ierdeschen Doud ze liesen. De materiellen a biologeschen Kierper ass dann onwichteg. “Lass ihn weggehen!” Ass dat net een Hiweis, dass mir eis Leit musse lassloossen? Ass et net een Hiweis dorop, dass si elo an enger anerer Welt sinn, wuel op eng Manéieren lieweg, an awer net méi an der Welt vun deene “biologesch” Liewegen? Hei kënnen da vläicht dem Jürgen Moltmann seng Gedanken eng interessant Iwwerleeung zum Thema sinn.[6] Hie vertrëtt a sengem Buch eng Opersteeung am Doud. “Unsere Auferstehung in das ewige Leben ist in der Christusgemeinschaft schon da.”[7] An deem Sënn interpretéieren ech d’Opersteeung vum Lazarus als een Operstoen an des Christus-Gemeinschaft awer eben net als een Zeréckhuelen an een ierdescht biologescht Liewen, wéi ech et uewen jo och schonn ausgedréckt hunn.

Héich interessant ass och een Artikel vum Bernhard Lang.[8] Hei si Gedanken zesummegedroen, déi vum „Höhlengleichnis“ vum Platon iwwer d’Lazarus-Erzielung als eng Daf-Geschicht zu antiken Mysterien-Initiatiounen féieren. “Die von uns verfolgten Spuren führten uns zum Verständnis mehrerer Pointen, die der antike Leser der Lazarusperikope ohne Zweifel verstehen sollte. Erstens ... die Anspielung auf das Höhlengleichnis … Zweitens … den Hinweis auf die Taufe … Auferweckung zu einem neuen Leben … Drittens … die Verwendung des Romanmotivs … als Hinweis … auf das in Mysterienkulten gefeierte Geheimnis der Verwandlung eines Menschen in ein unsterbliches Wesen.”[9]

„Diese Geschichte ist kein Mirakel, das vorgibt, die Realität des physischen Todes überspringen zu wollen. Sie dient vielmehr dazu, den Lesern und Hörern des Evangeliums von der Überwindung des Todes vor dem Hintergrund seiner unerbittlichen Wirklichkeit so zu erzählen, daß sie die Lebenszusage Jesu, die ihnen gilt, aufnehmen können. Johannes hat keinen Glauben vor Augen, der sich über den Tod Illusionen macht; und er weiß genau zwischen seiner unbetretbaren Welt (vgl. V. 38) und dem Leben als dem entscheidenden ‚Hier und Jetzt’ des Glaubens (V. 25 f.) zu unterscheiden. Das ‚er wird leben, auch wenn er stirbt’ wird auf diese Weise illustriert, erzählt. So wird die Herrlichkeit Gottes sichtbar: im Angesicht des Todes; und nur so wird sie zu seiner Überwindung.“ [10]

[1] Vgl. heizou: Reinmuth Eckart, Lazarus und seine Schwestern - was wollte Johannes erzählen? Narratologische Beobachtungen zu Joh 11,1-44, in: ThLZ 124 (1999) 127-138.
[2] Michael Theobald, Das Evangelium nach Johannes. Kapitel 1-12, Regensburger Neues Testament, Verlag Friedrich Pustet, Regensburg 2009, S. 708-746, besonnesch S. 744-746
[3] Ebd. S. 744.
[4] Ebd. S. 745.
[5] Ebd. S. 745.
[6] Jürgen Moltmann, Auferstanden in das ewige Leben. Über das Sterben und Erwachen einer lebendigen Seele, Gütersloher Verlagshaus, Gütersloh 2020.
[7] Ebd. S. 58.
[8] Bernhard Lang, Lazarus resurrectus. Platons Höhlengleichnis, die Taufe und der antike Roman Ein religionsgeschichtlicher Versuch über Johannes 11, in: Gerhard Bosinski, Harald Strom (Hg.), Höhlen, Kultplätze, Sakrale Kunst. Kunst der Urgeschichte im Spiegel sprachdokumentierter Religionen, Wilhelm Fink Verlag, Paderborn 2016, S. 269–299.
[9] Ebd. S. 299. (De Roman op deen hei verwise gëtt ass: Chariton, Kallirhoe. Vgl. z.B. d’Editioun an der WBG, Darmstadt 2006)
[10] Reinmuth Eckart, Lazarus und seine Schwestern - was wollte Johannes erzählen? Narratologische Beobachtungen zu Joh 11,1-44, in: ThLZ 124 (1999), S. 138.

Fürbitten

An der Virbereedungszäit op Ouschteren fuerdert de Jesus eis op, fir eise Glawen an eis Léift zu Gott ze erneieren. Dofir biede mir dech:

  • “Ich gebe meinen Geist in euch, dann werdet ihr lebendig.” (Ez 37, 14a) Här, Jesus, looss eis ëmmer nees däi gudde Geescht an eis spieren, sou dass mir deng Schëpfung gutt versuergen. Christus, héier eis.
  • “Dann werdet ihr erkennen, dass ich der Herr bin.” (Ez 37, 14b) Här, Jesus, looss d’Mënschen agesinn, dass du dee bass, deen de Wee am Liewe weist. Christus, héier eis.
  • “Der Geist aber ist Leben aufgrund der Gerechtigkeit.” (Röm 8, 10b) Här, Jesus, schéck däi Geescht vun der Gerechtegkeet an d’Häerz vun deenen, déi regéieren. Christus, héier eis.
  • “Der, den du liebst ist krank.” (Joh 11, 3b) Här, Jesus, looss all déi Mënschen, déi krank sinn,
    spieren, dass Mënschen hire Wee a Léift matginn. Christus, héier eis.
  • “Herr, wärst du hier gewesen, dann wäre mein Bruder nicht gestorben.” (Joh 11, 21b) Här, Jesus, gëff all deenen, déi Nout hunn, Hëllef duerch gutt Mënschen, sou dass si liewe kënnen. Christus, héier eis.
  • “Da kam der Verstorbene heraus.” (Joh 11, 44a) Här, Jesus, hal all eis Verstuerwen lieweg an eisem Häerz a looss si bäi dir Fridde fannen. Christus, héier eis.

Här Jesus Christus, dir vertrauen mir eis an eist Liewen un. Lauschter op eis Gebieder an erhéier si.
Dech luewen an éiere mir elo an an all Éiwegkeet. Amen.

II.

«Je suis la résurrection et la vie, dit le Seigneur. Celui qui croit en moi, même s’il meurt, vivra.» Comblés de la foi en Jésus qui nous habite grâce à l’Esprit Saint, présentons à Dieu les besoins de notre monde.
Mets en nous ton Esprit, Seigneur.
– Prions pour notre Église; que les profonds réaménagements avec lesquels elle doit composer au quotidien réactivent son espérance et suscitent la vie en elle.
– Prions pour nos élus; que, sous la mouvance de l’Esprit, ils travaillent avec ardeur à la mise en place de structures qui favorisent la vie sous toutes ses formes.
– Prions pour les jeunes et les enfants de notre monde; que chacun et chacune ait accès à une éducation qui lui permette de prendre sa vie en main.
– Prions pour nos communautés chrétiennes; que, sous le souffle de l’Esprit, toutes les personnes engagées pour leur édification partagent la même ardeur afin de les rendre plus vivantes et rayonnantes.
Dieu notre Père, toi qui as envoyé ton Fils pour nous montrer le chemin de la vie, écoute la prière qui monte vers toi et exauce-la, par Jésus, le Christ, notre Seigneur. Amen.
(https://fr.novalis.ca)

Gowegebiet

Erhéier eis, allmächtege Gott. Du hues eis duerch déi Wuert zum Zeechnis fir ee chrëschtlecht Liewe beruff. Maach eis fréi duerch dëst Affer vun aller Schold a stäerk eis fir de Kampf géint dat Béist an eiser Welt. Dorëms biede mir duerch de Jesus, eisen Här. Amen.

Exauce tes serviteurs, Dieu tout-puissant: tu les as initiés à la foi chrétienne, qu’ils soient purifiés par ce sacrifice. Par Jésus.

Erhöre uns, barmherziger und menschenfreundlicher Gott. Du hast uns zum Zeugnis eines christlichen Lebens berufen. Stärke uns durch dieses Gedächtnismahl und befähige uns dazu, die Menschen zu lieben und die Hoffnung, die aus dir kommt, zu stützen. Deine Gerechtigkeit werde für alle Frauen und Männer in der Welt wirksam und erfahrbar. Darum bitten wir durch Christus, unseren Bruder und Herrn.

Hochgebet – „Befreiung“


Präfation
Es ist gut und richtig, dir immer wieder zu danken, Gott, 
für alles, was uns an Gutem geschieht, 
für jede Befreiung, die wir erfahren dürfen, 
wenn wir nicht Angst haben müssen voreinander und vor dem, 
was um uns herum geschieht, 
wenn wir unsere Kräfte nicht gegen uns selbst richten, 
sondern zum Heil und Glück aller brauchen. 
Da fängt dein Reich an, wo wir auch heute leben, 
wofür Jesus eingestanden ist.
Dafür danken wir dir und loben dich zusammen mit allen, 
die an Jesus glauben, und singen dir ein frohes Lied:
Sanctus

Wir danken dir für unseren Glauben an dich, den Gott Jesu Christi. 
Dieser Glaube gibt uns Hoffnung und Kraft, 
zerstörerischen Mächten in uns und um uns zu widerstehen, 
denn du willst erfülltes Leben für alle, zuerst für jene, die verzweifelt sind 
oder unter unerträglichen Bedingungen leben müssen. 
Dafür ist Jesus, dein Sohn, am Kreuz gestorben.

Kurz vor seiner Hinrichtung feierte er noch einmal mit seinen Freunden ein besonderes Mahl, 
so wie wir es jetzt in seinem Namen und Auftrag wieder tun.

Wir sind vor dir versammelt, um in Erinnerung an ihn das Brot zu brechen
(und den Wein auszuteilen).
Wir bitten dich, guter Gott, sende deinen Heiligen Geist, 
damit im Teilen des Brotes (im Teilen von Brot und Wein)  
Jesus + Christus unter uns gegenwärtig wird.

In jener Nacht nahm Jesus während des Essens Brot in seine Hände, dankte dafür, 
brach es und reichte es den Seinen mit den Worten:

NEHMET UND ESSET ALLE DAVON. 
DAS IST MEIN LEIB, DER FÜR EUCH HINGEGEBEN WIRD.

Ebenso nahm er in jener Nacht nach dem Essen den Becher mit Wein, 
dankte wiederum und reichte ihn den Seinen mit den Worten

NEHMET UND TRINKET ALLE DARAUS. 
DAS IST DER BECHER DES IMMER WÄHRENDEN BUNDES, 
MEIN BLUT, DAS FÜR EUCH UND FÜR ALLE VERGOSSEN WIRD 
ZUR VERGEBUNG DER SÜNDEN. 
TUT DIES ZU MEINEM GEDÄCHTNIS.

Das ist und bleibt ein Geheimnis unseres Glaubens 
Akklamation

Ja, Gott, dein Wille zum Leben endet nicht im Tod. 
Du hast Jesus auferweckt, und wir feiern hier unsere Hoffnung, 
dass du stärker bist als alles, was uns zerstören und von dir trennen kann.

Wir bitten für den Bischof von Rom Franziskus und unseren Bischof N., 
für unsere Kirche, für alle, die darin einen Dienst ausüben, 
für alle, die sich ihr zugehörig wissen, dass sie den Anbruch deines Reiches 
in ihrem Tun und Reden glaubwürdig bezeugen. 

Wir bitten dich für unsere Verstorbenen. 
Besonders bitten wir für jene, die am Leben zerbrochen 
oder sonst durch Gewalt umgekommen sind. 
Lass sie zusammen mit allen, die uns nahegestanden sind 
und die der Tod uns entrissen hat, in dir Leben und Freiheit finden. 
Sei denen nahe, um die niemand mehr trauert.

So hoffen auch wir, dass unser Glaube uns trägt, 
ermutigt und immer neu befreit, bis du uns Erfüllung in deinem Reich schenkst 
zusammen mit Maria, der Mutter Jesu, dem heiligen Josef, ihrem Gemahl,
den Aposteln und Blutzeugen, (dem/der Heiligen N.) und allen Heiligen und Gläubigen.

Darum bitten wir durch Jesus Christus, der befreiende Zeichen des Heils 
an den Armen und Bedrängten gewirkt hat.

Durch ihn und mit ihm und in ihm ist dir, Gott, allmächtiger Vater, 
in der Einheit des Heiligen Geistes alle Herrlichkeit und Ehre jetzt und in Ewigkeit.
Vgl. Urs Eigenmann, in: HG – Texte zum Teilen von Brot und Wein, Luzern 1996

Vaterunser

„Ihr werdet erkennen, dass ich der Herr bin“. Duerch de Jesus wësse mir, wien a wéi de Papp ass. Dofir wende mir eis vertrauensvoll un hien a bieden: Vater unser ...

Friddensgebiet

„Ich hauche euch meinen Geist ein“. Et ass de Geescht vum Fridden a vun der Ver-söhnung, ee Geescht, dee Liewe schaaft. Biede mir eisen Här em säi Geescht vum Fridden. Här Jesus Christus, …

Schlussgebiet

Allmächtege Gott, du hues eis d’Sakrament vun der Eenheet geschenkt. Looss eis ëmmer lieweg bleiwen als Bridder a Schwësteren vu Christus, deem séi Léif mir empfaangen hunn. Dorëms biede mir duerch de Jesus, eise Brudder an eisen Här. Amen.

Accorde-nous, Dieu tout-puissant, d’être toujours comptés parmi les membres du Christ, nous qui communions à son corps et à son sang. Lui qui règne.

Guter und gerechter Gott, du hast uns das Sakrament der Einheit geschenkt, dass uns zugleich die Verschiedenheit und die Vielfalt im Glauben erkennen lässt. Mach uns zu Zeugen deines Sohnes in dieser Welt, die wir jetzt wieder sein Wort gehört haben und miteinander durch das Brot des Lebens verbunden sind. Darum bitten wir durch ihn, Christus, unseren Bruder und Herrn.


Mass vum 19. Mäerz
Klick op d’Kalennerblat fir d’Sonndesmass als PDF!
Mass vum 2. Abrëll

Links:

Top

Online Pastoral

Lëscht vun de Sonndesgottesdéngschter

 
Service Kommunikatioun a Press . Service Communication et Presse
Äerzbistum Lëtzebuerg . Archevêché de Luxembourg

© Verschidde Rechter reservéiert . Certains droits réservés
Dateschutz . Protection des données
Ëmweltschutz . Protection de l'environnement