11. Sonndeg am Joereskrees B - 12./13.6.2021


Home Back Print Kontakt

Léif Matchrëschten! Viru Kuerzem hunn ech gelies, dass een Theolog virun enger Rei Joren virgeschloen hat, dat Wuert vun der „Sonndespflicht“ mat „Sonndestrei“ ze ersetzen. Flicht ass jo éischter negativ beluecht. Wa mir echt Chrëschte sinn, da sollt et eis eng Éier sinn, och u Gott ze denken an e wéineg Zäit fir hien ze reservéieren. Mir sollten him also trei sinn.

Kyrie
  • Här Jesus Christus, net ëmmer liewe mir mat engem gudden Häerz virun dir an virun eise Matmënschen. Här, erbaarm dech.
  • Här Jesus Christus, kuck op dat Gutt, dat mir geleescht hunn. Christus, erbaarm dech.
  • Här Jesus Christus, looss dat, wat manner gutt ass an eis, sech verwandelen an zu Guddem ginn. Här, erbaarm dech.
Dagesgebiet

Gott, du unsere Hoffnung und unsere Kraft, ohne dich vermögen wir nichts. Steh uns mit deiner Gnade bei, damit wir denken, reden und tun was dir gefällt. Darum bitten wir durch Jesus Christus.

Dieu tout-puissant, force de ceux qui espèrent en toi, sois favorable à nos appels : puisque l’homme est fragile et que sans toi il ne peut rien, donne-nous toujours le secours de ta grâce ; ainsi nous pourrons, en observant tes commandements, vouloir et agir de manière à répondre à ton amour.

Härgott, du bass eis Hoffnung an eis Kraaft. Ouni dech kenne mir deng Botschaft vun der Léift net an eisem Liewen verwierklechen. Gëff eis all deng Gnod, esou datt mir ëmmer an iwwerall schwätzen a maachen, wat dir gefält, an eiser Beruffung als Chrëschten entsprécht. Dorëms biede mir dech duerch de Jesus, déi Jong, eisen Här, dee mat dir an dem Hellege Geescht lieft an all Éiwegkeet. Amen.

Liesungen: Ez 17, 22-24 / 2 Kor 5, 6-10 / Mk 4, 26-34

Lesung aus dem Buch Ezechiel.
So spricht GOTT, der Herr: Ich selbst nehme vom hohen Wipfel der Zeder und setze ihn ein. Einen zarten Zweig aus ihren obersten Ästen breche ich ab, ich selbst pflanze ihn auf einen hohen und aufragenden Berg. Auf dem hohen Berg Israels pflanze ich ihn. Dort treibt er dann Zweige, er trägt Früchte und wird zur prächtigen Zeder. Alle Vögel wohnen darin; alles, was Flügel hat, wohnt im Schatten ihrer Zweige. Dann werden alle Bäume des Feldes erkennen, dass ich der HERR bin. Ich mache den hohen Baum niedrig, den niedrigen Baum mache ich hoch. Ich lasse den grünenden Baum verdorren, den verdorrten Baum lasse ich erblühen. Ich, der HERR, habe gesprochen und ich führe es aus.

Kv Gut ist es, dem Herrn zu danken.
Gut ist es, dem Herrn zu danken, *
deinem Namen, du Höchster, zu singen und zu spielen,
am Morgen deine Huld zu verkünden *
und in den Nächten deine Treue. – (Kv)
Der Gerechte sprießt wie die Palme, *
er wächst wie die Zeder des Líbanon.
Gepflanzt im Hause des Herrn, *
sprießen sie in den Höfen unseres Gottes. – (Kv)
Sie tragen Frucht noch im Alter *
und bleiben voll Saft und Frische;
sie verkünden: Der Herr ist redlich, *
mein Fels! An ihm ist kein Unrecht. – Kv

Lesung aus dem zweiten Brief des Apostels Paulus an die Gemeinde in Korinth.
Schwestern und Brüder! Wir sind also immer zuversichtlich, auch wenn wir wissen, dass wir fern vom Herrn in der Fremde leben, solange wir in diesem Leib zu Hause sind; denn als Glaubende gehen wir unseren Weg, nicht als Schauende. Weil wir aber zuversichtlich sind, ziehen wir es vor, aus dem Leib auszuwandern und daheim beim Herrn zu sein. Deswegen suchen wir unsere Ehre darin, ihm zu gefallen, ob wir daheim oder in der Fremde sind. Denn wir alle müssen vor dem Richterstuhl Christi offenbar werden, damit jeder seinen Lohn empfängt für das Gute oder Böse, das er im irdischen Leben getan hat.

Halleluja. Halleluja. Der Samen ist das Wort Gottes, der Sämann ist Christus. Wer Christus findet, der bleibt in Ewigkeit. Halleluja.

Aus dem heiligen Evangelium nach Markus.
In jener Zeit sprach Jesus zu der Menge: Mit dem Reich Gottes ist es so, wie wenn ein Mann Samen auf seinen Acker sät; dann schläft er und steht wieder auf, es wird Nacht und wird Tag, der Samen keimt und wächst und der Mann weiß nicht, wie. Die Erde bringt von selbst ihre Frucht, zuerst den Halm, dann die Ähre, dann das volle Korn in der Ähre. Sobald aber die Frucht reif ist, legt er die Sichel an; denn die Zeit der Ernte ist da. Er sagte: Womit sollen wir das Reich Gottes vergleichen, mit welchem Gleichnis sollen wir es beschreiben? Es gleicht einem Senfkorn. Dieses ist das kleinste von allen Samenkörnern, die man in die Erde sät. Ist es aber gesät, dann geht es auf und wird größer als alle anderen Gewächse und treibt große Zweige, sodass in seinem Schatten die Vögel des Himmels nisten können. Durch viele solche Gleichnisse verkündete er ihnen das Wort, so wie sie es aufnehmen konnten. Er redete nur in Gleichnissen zu ihnen; seinen Jüngern aber erklärte er alles, wenn er mit ihnen allein war.

Lecture du livre du prophète Ézékiel.
Ainsi parle le Seigneur Dieu: «À la cime du grand cèdre, je prendrai une tige ; au sommet de sa ramure, j’en cueillerai une toute jeune, et je la planterai moi-même sur une montagne très élevée. Sur la haute montagne d’Israël je la planterai. Elle portera des rameaux, et produira du fruit, elle deviendra un cèdre magnifique. En dessous d’elle habiteront tous les passereaux et toutes sortes d’oiseaux, à l’ombre de ses branches ils habiteront. Alors tous les arbres des champs sauront que Je suis le Seigneur : je renverse l’arbre élevé et relève l’arbre renversé, je fais sécher l’arbre vert et reverdir l’arbre sec. Je suis le Seigneur, j’ai parlé, et je le ferai.»

R/ Il est bon, Seigneur, de te rendre grâce !
Qu’il est bon de rendre grâce au Seigneur,
de chanter pour ton nom, Dieu Très-Haut,
d’annoncer dès le matin ton amour,
ta fidélité, au long des nuits. R
Le juste grandira comme un palmier,
il poussera comme un cèdre du Liban ;
planté dans les parvis du Seigneur,
il grandira dans la maison de notre Dieu. R
Vieillissant, il fructifie encore,
il garde sa sève et sa verdeur
pour annoncer : « Le Seigneur est droit !
Pas de ruse en Dieu, mon rocher ! » R

Lecture de la deuxième lettre de saint Paul apôtre aux Corinthiens.
Frères, nous gardons toujours confiance, tout en sachant que nous demeurons loin du Seigneur, tant que nous demeurons dans ce corps; en effet, nous cheminons dans la foi, non dans la claire vision. Oui, nous avons confiance, et nous voudrions plutôt quitter la demeure de ce corps pour demeurer près du Seigneur. Mais de toute manière, que nous demeurions dans ce corps ou en dehors, notre ambition, c’est de plaire au Seigneur. Car il nous faudra tous apparaître à découvert devant le tribunal du Christ, pour que chacun soit rétribué selon ce qu’il a fait, soit en bien soit en mal, pendant qu’il était dans son corps.

Alléluia. Alléluia. La semence est la parole de Dieu ; le semeur est le Christ ; celui qui le trouve demeure pour toujours. Alléluia.

Évangile de Jésus Christ selon saint Marc.
En ce temps-là, parlant à la foule, Jésus disait : « Il en est du règne de Dieu comme d’un homme qui jette en terre la semence : nuit et jour, qu’il dorme ou qu’il se lève, la semence germe et grandit, il ne sait comment. D’elle-même, la terre produit d’abord l’herbe, puis l’épi, enfin du blé plein l’épi. Et dès que le blé est mûr, il y met la faucille, puisque le temps de la moisson est arrivé. » Il disait encore : « À quoi allons-nous comparer le règne de Dieu ? Par quelle parabole pouvons-nous le représenter ? Il est comme une graine de moutarde : quand on la sème en terre, elle est la plus petite de toutes les semences. Mais quand on l’a semée, elle grandit et dépasse toutes les plantes potagères ; et elle étend de longues branches, si bien que les oiseaux du ciel peuvent faire leur nid à son ombre. » Par de nombreuses paraboles semblables, Jésus leur annonçait la Parole, dans la mesure où ils étaient capables de l’entendre. Il ne leur disait rien sans parabole, mais il expliquait tout à ses disciples en particulier.

Priedegt

„So spricht GOTT, der Herr: Ich selbst nehme vom hohen Wipfel der Zeder und setze ihn ein.“ (Ez 17, 22) Eng mysteriéis Erzielung ass eis haut an der Liesung aus dem Buch vum Prophet Ezechiel presentéiert ginn. Et ass de Schluss vum 17. Kapitel. An dësem Kapitel wéi och an senger ganzer Schrëft spigelt sech seng Kritik um Vollek Israel an un deenen eenzelen Acteuren an der Gesellschaft erëm. Israel erschéngt dem Ezechiel als total degeneréiert. Et ass sengem eegenen Wiesen als Vollek vu Gott friem ginn. Déi wichtegst Gréisst am Vollek war vum David un de Kinnek. De Kinnek sollt dem Härgott seng gutt Herrschaft an d’Géigewaart bréngen, andeems hien „den Armen befreit, der um Hilfe schreit, den Elenden und den, der keinen Helfer hat.“ (Ps 72,12) De Kinnek hat deemno als éischt sech ëm déi Kleng an déi um Rand ze suergen. Wat awer, wann hien dat net gemaach huet? Genee do setzt dem Ezechiel seng Kritik un. Am Kapitel 17 beschreift hien d’Situatioun mat enger Fabel. Et ass duerchaus interessant dëst Kapitel mol eng Kéier ze liesen an ze meditéieren. An de Sätz just virun eiser Liesung gëtt et däitlech. De Kinnek gëtt bestrooft fir säi Verhalen, fir seng Ontrei vis-à-vis vu Gott. Mat dem Scheiteren vun de Kinneken ass elo déi davidesch Dynastie un hiert Enn komm. Si sinn op engem Null-Punkt ukomm.

„Wir sind – so mein Eindruck – an einem gewissen „toten Punkt“, der aber auch, das ist meine österliche Hoffnung, zu einem „Wendepunkt“ werden kann.“ Eis Kierch ass wuel a villen Fäll op engem doudege Punkt ukomm. Villes ass schif gelaf, verursaacht duerch Missmanagement, duerch Iwwerhieflechkeet, duerch net kucken op déi eigentlech Botschaft a Villes méi. Ganz laang hu mir an de leedende Reien vun eiser Kierch „geherrscht“. Mir hunn kommandéiert anstatt mat de Mënschen ze liewen. Et muss een sech wuel selwer bäi der eegener Nues huelen. De Reinhard Marx, Kardinol vu München, huet agesinn, dass et esou net ka weidergoen. Géint de Wëllen an d’Gefill vun de Mënschen kann een net vum Wuert vu Gott schwätzen. Dëst Wuert vu Gott verschwënnt an deem ganzen Duercherneen vun Uweisungen, vun Egoismen an der eegener „Nabelschau“. Genee dat muss ophéieren.

Deemools, wéi den Ezechiel seng prophetesch Wierder formuléiert huet, war d’Situatioun wuel änlech verfuer. Villes war schif gelaf a grad déi, déi d’Soen haten, haten sech wäit vu Gott ewech gemaach. Heiansdo hunn ech den Androck, dass et och dat ass, wat eis an der Kierch vun haut plot. Mir kucken no eise Privileegien, no eisen Posten a Mäntelcher, awer dat, wat eis Missioun ass, leeschte mir dann net onbedéngt. Firwat si mir do? Wat ass eis Missioun?

Natierlech dierf een och haut op d’Gesellschaft an op d’Politik kucken. Den Ezechiel huet sech jo grad mat deene politesche Führer vu senger Zäit. Si hunn just sech gekuckt, hier Iddien, hier Wënsch a Bedürfnisser an de Virdergrond geréckelt. Wéi ass dat haut? Gëtt haut nach no dem klenge Mann op der Strooss gekuckt?

Vläicht ass et wichteg fir eis all, op an der Kierch oder an der Gesellschaft, op an der Politik oder an der Wirtschaft, dass mir heiansdo esou „Nullpunkt-Erfarunge“ maachen. Dat bréngt eis erëm zeréck an eng nei Realitéit. Et erënnert eis un dat Wesentlecht. D’Weltgeschicht ass voll vun esou Erfarungen. An ass net och am leschte Joer d’Corona-Kris esou eng „Nullpunkt-Erfarung“ gewiescht?

Beim Ezechiel hëltelo d’Geschicht an deenen Zeilen, déi mir haut héieren hunn, en neie Wee. „Ich selbst nehme vom hohen Wipfel der Zeder und setze ihn ein.“ (Ez 17, 22) Gott setzt en neien Ufank. Hie selwer mécht et. Aus dësen Zeilen schwätzt déi déif Iwwerzeegung, dass mat engem neien Ufank och eng wierklech echt nei Gesellschaft ka kommen. An der Kierch ass dat sécherlech héich noutwenneg. Awer et dierfen net erëm déi al Beem just op eng aner Plaz geplanzt ginn. Neen et mussen nei Beem geziicht ginn. Dëst Bild vun der neier Zeder, déi Gott op engem héije Bierg nei aplanzt, gëllt och haut. Net al Konzepter bréngen Neies, mä echt nei Konzepter mussen lues a lues wuessen. Dëst Bild schwätzt fir sech an et gëllt an alle Beräicher vun eiser mënschlecher Liewenswelt.

Munches deet wéi. Wann ech ee klengen Zweig un der Spëtzt vun engem ale Bam ofbriechen, ass dat ee schmäerzlechen Agrëff. All Neierung ass schmäerzlech, well Ales a Gewinntes verluer geet, well Privileegien a Poste verschwannen. Mä et geet kaum aneschters. „Dann werden alle Bäume des Feldes erkennen, dass ich der HERR bin. Ich mache den hohen Baum niedrig, den niedrigen Baum mache ich hoch. Ich lasse den grünenden Baum verdorren, den verdorrten Baum lasse ich erblühen. Ich, der HERR, habe gesprochen und ich führe es aus.“ (Ez 17, 24)

Fürbitten

Zu Gott, deen eis gär huet wéi ee Papp oder eng Mamm, dierfe mir mat eisen Uleies a Gebieder kommen.

  • Mir bieden fir all, deenen d’Verkënnegung vun der gudder Noriicht uvertraut ass: ëm Gedold a Zouversiicht. Härgott, héier eis.
  • Mir bieden fir all, déi sech Suerge maachen ëm d’Zukunft vun eiser kierchlecher Gemeinschaft: ëm Mutt an Ausdauer Härgott, héier eis.
  • Mir bieden fir all Kanner: ëm gutt Bedingungen, an deen si opwuessen a grouss gi kënnen. Härgott, héier eis.
  • Mir bieden fir all Mammen: ëm Léift zu a vun hire Kanner. Härgott, héier eis.
  • Mir bieden fir all, déi scheinbar a Situatiounen ouni Auswee verzweiwelt an ongedëlleg sinn: ëm nei Perspektiven a Mënschen, déi gutt zu hinne sinn. Härgott, héier eis.
  • Mir bieden fir all eis Verstuerwen: ëm d’Erfëllung vun hirer Hoffnung. Härgott, héier eis.

Gott, du lauschters op eis Gebieder. Erhéier si, elo an ëmmer. Amen.

II.

Quand nous regardons notre monde, nous nous disons que nous aurions bien besoin que le Seigneur nous aide à le comprendre. Prions avec confiance pour que son royaume, encore en germe, grandisse et soit accueilli par tous nos frères et sœurs.
Fais briller, Seigneur, ton amour.
— Prions pour les disciples du Christ qui forment l’Église partout dans le monde; que le Seigneur renforce leur courage d’annoncer l’Évangile.
— Prions pour les chefs spirituels et religieux qui nous gouvernent; que le Seigneur les soutienne dans leur désir d’être justes.
— Prions pour les plus faibles parmi nous; qu’ils trouvent dans notre générosité des signes du Royaume.
— Prions pour notre communauté; que le Seigneur lui rappelle sa vocation d’annoncer le Royaume à venir.
Dieu notre Père, comme tous les humains, nous cherchons des signes de ta présence au milieu de nous. En envoyant ton Fils dans le monde, tu t’es rapproché de ton peuple. Que déjà nous vivions comme si nous appartenions à ton règne de justice et de paix. Nous te le demandons par Jésus, ton Fils et notre frère. Amen.
(http://www.vieliturgique.ca)

Gowegebiet

Härgott, duerch des Gowen niers du dee ganze Mënsch. Du léiss eis als deng Kanner an dëser Welt liewen, an du gëss eis dofir alles, wat mir brauchen. Looss eis doraus nei Kraaft schäffen, esou datt mir och mat eisem Liewen a Wierken deng Botschaft bezeien. Dorëms biede mir dech, duerch de Jesus, eisen Här a Brudder. Amen.

Tu as voulu que nous trouvions, Seigneur, dans les biens que nous te présentons les nourritures de cette vie et le sacrement d’une vie nouvelle; fais que nos corps et nos âmes puissent toujours en bénéficier. Par Jésus

Hochgebet – Bescheidenheit


Präfation
Gott, wir danken dir, dass du bescheiden bist,
dass du deinen Himmel mit dem kleinen
Senfkorn vergleichst und mit einem bisschen Sauerteig;
dass du dich mit den Geringsten an einen Tisch setzest
und dich im Säuseln des Windes
und im kleinen Kind von Bethlehem zeigst.
Gott wir danken dir, dass du ganz und gar unbescheiden bist,
dass dein Lieben, Gutsein und Verzeihen maßlos sind.
Aus dem Nichts hast du die Welt geschaffen
und aus den Toten machst du Lebende.
Um deiner Kleinheit und um deiner Größe willen preisen wir dich und rufen:

Sanctus

Gott, wir danken dir für Jesus, unseren Bruder.
So einfach, wie er war,
so einfach sind seine Zeichen: Brot und Wein.
Wir sind da, um sie zu teilen,
um uns miteinander an Jesus zu erinnern,
uns gegenseitig zu bestärken im Hoffen und Handeln.
Deine Lebenskraft beseele die Dinge und Geschöpfe –
wie am Anfang, wie am Ende – und bewirke unter uns Verbundenheit und Verbindlichkeit.

Darum bitten wir dich: Sende deinen Geist über Brot und Wein,
damit Jesus Christus + mit Leib und Blut in unserer Mitte gegenwärtig wird.

Denn am Abend vor seinem Leiden nahm er beim Mahl das Brot
und sagte dir Dank, brach das Brot, reichte es seinen Jüngern und sprach:

NEHMET UND ESSET ALLE DAVON:
DAS IST MEIN LEIB, DER FÜR EUCH HINGEGEBEN WIRD.

Ebenso nahm er den Kelch mit Wein, dankte wiederum,
reichte den Kelch seinen Jüngern und sprach:

NEHMET UND TRINKET ALLE DARAUS:
DAS IST DER KELCH DES NEUEN UND EWIGEN BUNDES,
MEIN BLUT, DAS FÜR EUCH UND FÜR ALLE VERGOSSEN WIRD
ZUR VERGEBUNG DER SÜNDEN.
TUT DIES ZU MEINEM GEDÄCHTNIS.

Geheimnis des Glaubens

Jesus, bis du wiederkommst, bleibt uns die Erinnerung
an dein Leben, an dein Sterben und an deine Auferweckung.
Diese Erinnerung ist es, die uns im Letzten leben und lieben,
handeln und hoffen lässt.

Jesus, deine Demut, sie hat den Machtlosen die Füße gewaschen,
sie hat den Aussätzigen berührt, mit der einfachen Frau am Brunnen
über Großes gesprochen und Gott im Aufgehen des Sauerteigs entdeckt.

Gott, lass auch uns bestärken, was klein ist,
befragen, was sich groß gebärdet, um Wichtigeres streiten als um die besten Plätze
und voreinander nicht weniger und nicht mehr sein, als wir sind.

Eines Tages wird es keine Ersten und keine Letzten mehr geben,
man wird keine reservierten Plätze und keine privilegierten Verhältnisse mehr haben.

Eines Tages wird das Einteilen in oben und unten zu Ende sein und die große Rechnerei vorbei.

Alle werden ganz dazu gehören, die Kranken gesunden, die Bekümmerten froh,
die Getrennten vereint, und das Leben wird dem Tod ins Gesicht lachen.

Auf diesen Tag hin sind wir unterwegs.
Für diesen Tag loben wir dich, Gott, schon heute,
durch Jesus und mit ihm und in ihm ist dir, Gott, allmächtiger Vater,
in der Einheit des Heiligen Geistes alle Herrlichkeit und Ehre jetzt und in Ewigkeit.
(Hochgebete ABBA auf: www.hochgebete.ch)

Vater Unser

Den Härgott ass wierklech wéi ee gudde Papp oder eng gutt Mamm. Hie schenkt eis ëmmer nees dat, wat mir brauchen. Biede mir mat de Wierder vum Jesus, dass och an eiser Zäit jiddereen alles kritt, wat hie brauch am Liewen. Denken a biede mir ganz besonnesch fir déi Vill, déi dat am Moment net hunn a leiden: Vater Unser ...

Friddensgebiet

Kleng wéi ee Moschterkär ass de Fridden an eiser Welt, munchmol ass hie glat net ze gesinn, an eise Familljen, an eiser Gesellschaft, an eiser Kierch. Eisen Optrag ass et, fir dat ze maachen, wat an eiser Kraaft steet, sou dass de Fridden ëmmer méi grouss gëtt. Weise mir eis Bereetschaft dozou. De Fridden vun eisem Här sief mat iech all.

Besinnung

Säen wir unsere senfkornkleine Glaubenskraft,
unsere senfkornkleine Liebesbereitschaft
und unseren senfkornkleinen Hoffnungsfunken
in den Mutterboden des Alltags hinein –
und warten wir dann geduldig ab,
was daraus wachsen kann, das anderen guttut.
(G. M. Ehlert)

Schlussgebiet

Härgott, des helleg Moolzecht ass en Zeechen, datt mir ënnert enee a mat dir Gemeinschaft hunn. Looss des helleg Feier elo wierksam ginn an eisem alldeegleche Liewen, a looss eis selwer zu iwwerzeegten Zeien vun denger grousser Léift ginn. Dorëms biede mir dech, duerch de Jesus, eise Brudder an eisen Här. Amen.

Cette communion à tes mystères, Seigneur, préfigure l’union des fidèles en toi; fais qu’elle serve à l’unité dans ton Église. Par Jésus.

Wir danken dir, guter Gott, für die Begegnung mit dir und miteinander in dieser Feier. Wir bitten dich: Gib uns Hoffnung und Zuversicht, wenn wir nun hinausgehen, um deinen Samen zu säen, damit wir nicht müde werden oder enttäuscht aufgeben. Lass deine Saat der Liebe, des Friedens und der Gerechtigkeit wachsen und reifen. Darum bitten wir durch Christus, unseren Herrn.


Mass vum 6. Juni
Klick op d’Kalennerblat fir d’Sonndesmass als PDF!
Mass vum 20. Juni

Links:

Top

Online Pastoral

Lëscht vun de Sonndesgottesdéngschter

 
Service Kommunikatioun a Press . Service Communication et Presse
Äerzbistum Lëtzebuerg . Archevêché de Luxembourg

© Verschidde Rechter reservéiert . Certains droits réservés
Dateschutz . Protection des données
Ëmweltschutz . Protection de l'environnement