
|
|
4. Faaschtesonndeg 29./30.3.2025 C
4. Faaschtesonndeg 29./30.3.2025 C
„Laetare“ – Free dech! Sou gëtt de 4. Faaschtesonndeg genannt. Et ass en Opruff zur Freed. Ursprénglech war dësen Opruff aus dem Buch vum Prophet Jesaja un d’Staat Jerusalem geriicht. Wa mir haut grad dohin, an dat hellegt Land, kucken, da gëtt et ganz däitlech op ville Plaze kaum Grond zur Freed. An eben och soss an der Welt stinn d’Zeechen net grad esou, dass Mënsche kéinte frou sinn. Ganz am Géigendeel, et gëtt dermoosse vill Krich a Misär, dass eist d’Laachen an d’Freeë vergoe misst. Awer grad dowéinst misste mir elo den Opruff eescht huelen a versichen nei Grënn fir d’Freed ze schafen. Et läit eben och un eis, dass mir Nout a Misär méi kleng maachen an esou nei Freed erbäi féieren. Froe mir d’Hëllef vun eisem Här dofir un.
Här Jesus Christus, du bass komm, fir eis aus der Nout fräi ze maachen. Här Jesus Christus, du schenks eis d’Léift vun dengem Papp. Här Jesus Christus, du féiers eis an d’Gemeinschaft vu Gott zeréck.
Dagesgebiet
Här, eise Gott, du hues an dengem Jong Jesus Christus d’Mënschheet op wonnerbar Manéier mat dir versöönt. Gëff dengem Vollek een déiwen an treie Glawen, fir datt et mat Freed d’Ouschterfest erwaart. Dorëms biede mir duerch Jesus Christus, eisen Här. Amen.
Jesus Christus, du bist Mensch geworden, um das Leben mit uns zu teilen. In deinem Leben hast du die Zuwendung Gottes zu uns Menschen sichtbar und erfahrbar gemacht. Im gemeinsamen Feiern dürfen wir jetzt schon Anteil haben an dem Licht, das einmal alle Finsternis erhellen wird. Dafür danken wir dir jetzt und allezeit.
Dieu qui as réconcilié avec toi toute l’humanité en lui donnant ton propre Fils, augmente la foi du peuple chrétien, pour qu’il se hâte avec amour au devant des fêtes pascales qui approchent. Par Jésus Christ.
Liesungen: Jos 5, 9-12 / 2 Kor 5, 17-21 / Lk 15, 1-3.11-32
Lesung aus dem Buch Josua. In jenen Tagen sagte der HERR zu Josua: Heute habe ich die ägyptische Schande von euch abgewälzt. Als die Israeliten in Gilgal ihr Lager hatten, feierten sie am Abend des vierzehnten Tages jenes Monats in den Steppen von Jericho das Pessach. Am Tag nach dem Pessach, genau an diesem Tag, aßen sie ungesäuerte Brote und geröstetes Getreide aus dem Ertrag des Landes. Vom folgenden Tag an, nachdem sie von dem Ertrag des Landes gegessen hatten, blieb das Manna aus; von da an hatten die Israeliten kein Manna mehr, denn sie aßen in jenem Jahr von der Ernte des Landes Kanaan.
Kv Kostet und seht, wie gut der Herr ist!
Ich
will den Herrn allezeit
preisen; *
Lesung aus dem zweiten Brief des Apostels Paulus an die Gemeinde in Korinth. Schwestern und Brüder! Wenn also jemand in Christus ist, dann ist er eine neue Schöpfung: Das Alte ist vergangen, siehe, Neues ist geworden. Aber das alles kommt von Gott, der uns durch Christus mit sich versöhnt und uns den Dienst der Versöhnung aufgetragen hat. Ja, Gott war es, der in Christus die Welt mit sich versöhnt hat, indem er ihnen ihre Verfehlungen nicht anrechnete und unter uns das Wort von der Versöhnung aufgerichtet hat. Wir sind also Gesandte an Christi statt und Gott ist es, der durch uns mahnt. Wir bitten an Christi statt: Lasst euch mit Gott versöhnen! Er hat den, der keine Sünde kannte, für uns zur Sünde gemacht, damit wir in ihm Gerechtigkeit Gottes würden.
Christus, du ewiges Wort des Vaters, Ehre sei dir! Ich will zu meinem Vater gehen und ihm sagen: Vater, ich habe mich versündigt gegen den Himmel und gegen dich. Christus, du ewiges Wort des Vaters, Ehre sei dir!
Aus dem heiligen Evangelium nach Lukas. In jener Zeit kamen alle Zöllner und Sünder zu Jesus, um ihn zu hören. Die Pharisäer und die Schriftgelehrten empörten sich darüber und sagten: Dieser nimmt Sünder auf und isst mit ihnen. Da erzählte er ihnen dieses Gleichnis und sagte: Weiter sagte Jesus: Ein Mann hatte zwei Söhne. Der jüngere von ihnen sagte zu seinem Vater: Vater, gib mir das Erbteil, das mir zusteht! Da teilte der Vater das Vermögen unter sie auf. Nach wenigen Tagen packte der jüngere Sohn alles zusammen und zog in ein fernes Land. Dort führte er ein zügelloses Leben und verschleuderte sein Vermögen. Als er alles durchgebracht hatte, kam eine große Hungersnot über jenes Land und er begann Not zu leiden. Da ging er zu einem Bürger des Landes und drängte sich ihm auf; der schickte ihn aufs Feld zum Schweinehüten. Er hätte gern seinen Hunger mit den Futterschoten gestillt, die die Schweine fraßen; aber niemand gab ihm davon. Da ging er in sich und sagte: Wie viele Tagelöhner meines Vaters haben Brot im Überfluss, ich aber komme hier vor Hunger um. Ich will aufbrechen und zu meinem Vater gehen und zu ihm sagen: Vater, ich habe mich gegen den Himmel und gegen dich versündigt. Ich bin nicht mehr wert, dein Sohn zu sein; mach mich zu einem deiner Tagelöhner! Dann brach er auf und ging zu seinem Vater. Der Vater sah ihn schon von Weitem kommen und er hatte Mitleid mit ihm. Er lief dem Sohn entgegen, fiel ihm um den Hals und küsste ihn. Da sagte der Sohn zu ihm: Vater, ich habe mich gegen den Himmel und gegen dich versündigt; ich bin nicht mehr wert, dein Sohn zu sein. Der Vater aber sagte zu seinen Knechten: Holt schnell das beste Gewand und zieht es ihm an, steckt einen Ring an seine Hand und gebt ihm Sandalen an die Füße! Bringt das Mastkalb her und schlachtet es; wir wollen essen und fröhlich sein. Denn dieser, mein Sohn, war tot und lebt wieder; er war verloren und ist wiedergefunden worden. Und sie begannen, ein Fest zu feiern. Sein älterer Sohn aber war auf dem Feld. Als er heimging und in die Nähe des Hauses kam, hörte er Musik und Tanz. Da rief er einen der Knechte und fragte, was das bedeuten solle. Der Knecht antwortete ihm: Dein Bruder ist gekommen und dein Vater hat das Mastkalb schlachten lassen, weil er ihn gesund wiederbekommen hat. Da wurde er zornig und wollte nicht hineingehen. Sein Vater aber kam heraus und redete ihm gut zu. Doch er erwiderte seinem Vater: Siehe, so viele Jahre schon diene ich dir und nie habe ich dein Gebot übertreten; mir aber hast du nie einen Ziegenbock geschenkt, damit ich mit meinen Freunden ein Fest feiern konnte. Kaum aber ist der hier gekommen, dein Sohn, der dein Vermögen mit Dirnen durchgebracht hat, da hast du für ihn das Mastkalb geschlachtet. Der Vater antwortete ihm: Mein Kind, du bist immer bei mir und alles, was mein ist, ist auch dein. Aber man muss doch ein Fest feiern und sich freuen; denn dieser, dein Bruder, war tot und lebt wieder; er war verloren und ist wiedergefunden worden.
Lecture du livre de Josué. En ces jours-là, les fils d’Israël campèrent à Guilgal et célébrèrent la Pâque le quatorzième jour du mois, vers le soir, dans la plaine de Jéricho. Le lendemain de la Pâque, en ce jour même, ils mangèrent les produits de cette terre : des pains sans levain et des épis grillés. À partir de ce jour, la manne cessa de tomber, puisqu’ils mangeaient des produits de la terre. Il n’y avait plus de manne pour les fils d’Israël, qui mangèrent cette année-là ce qu’ils récoltèrent sur la terre de Canaan.
R/ Goûtez et voyez comme est bon le Seigneur !
Je
bénirai le Seigneur en tout temps,
Magnifiez
avec moi le Seigneur,
Qui
regarde vers lui resplendira,
Lecture de la deuxième lettre de saint Paul apôtre aux Corinthiens. Frères, Si quelqu’un est dans le Christ, il est une créature nouvelle. Le monde ancien s’en est allé, un monde nouveau est déjà né. Tout cela vient de Dieu : il nous a réconciliés avec lui par le Christ, et il nous a donné le ministère de la réconciliation. Car c’est bien Dieu qui, dans le Christ, réconciliait le monde avec lui : il n’a pas tenu compte des fautes, et il a déposé en nous la parole de la réconciliation. Nous sommes donc les ambassadeurs du Christ, et par nous c’est Dieu lui-même qui lance un appel : nous le demandons au nom du Christ, laissez-vous réconcilier avec Dieu. Celui qui n’a pas connu le péché, Dieu l’a pour nous identifié au péché, afin qu’en lui nous devenions justes de la justice même de Dieu.
Gloire et louange à toi, Seigneur Jésus. Je me lèverai, j’irai vers mon père, et je lui dirai : Père, j’ai péché contre le ciel et envers toi. Gloire et louange à toi, Seigneur Jésus.
Évangile de Jésus Christ selon saint Luc. En ce temps-là, les publicains et les pécheurs venaient tous à Jésus pour l’écouter. Les pharisiens et les scribes récriminaient contre lui : « Cet homme fait bon accueil aux pécheurs, et il mange avec eux ! » Alors Jésus leur dit cette parabole : « Un homme avait deux fils. Le plus jeune dit à son père : “Père, donne-moi la part de fortune qui me revient.” Et le père leur partagea ses biens. Peu de jours après, le plus jeune rassembla tout ce qu’il avait, et partit pour un pays lointain où il dilapida sa fortune en menant une vie de désordre. Il avait tout dépensé, quand une grande famine survint dans ce pays, et il commença à se trouver dans le besoin. Il alla s’engager auprès d’un habitant de ce pays, qui l’envoya dans ses champs garder les porcs. Il aurait bien voulu se remplir le ventre avec les gousses que mangeaient les porcs, mais personne ne lui donnait rien. Alors il rentra en lui-même et se dit : “Combien d’ouvriers de mon père ont du pain en abondance, et moi, ici, je meurs de faim ! Je me lèverai, j’irai vers mon père, et je lui dirai : Père, j’ai péché contre le ciel et envers toi. Je ne suis plus digne d’être appelé ton fils. Traite-moi comme l’un de tes ouvriers.” Il se leva et s’en alla vers son père. Comme il était encore loin, son père l’aperçut et fut saisi de compassion ; il courut se jeter à son cou et le couvrit de baisers. Le fils lui dit : “Père, j’ai péché contre le ciel et envers toi. Je ne suis plus digne d’être appelé ton fils.” Mais le père dit à ses serviteurs : “Vite, apportez le plus beau vêtement pour l’habiller, mettez-lui une bague au doigt et des sandales aux pieds, allez chercher le veau gras, tuez-le, mangeons et festoyons, car mon fils que voilà était mort, et il est revenu à la vie ; il était perdu, et il est retrouvé.” Et ils commencèrent à festoyer. Or le fils aîné était aux champs. Quand il revint et fut près de la maison, il entendit la musique et les danses. Appelant un des serviteurs, il s’informa de ce qui se passait. Celui-ci répondit : “Ton frère est arrivé, et ton père a tué le veau gras, parce qu’il a retrouvé ton frère en bonne santé.” Alors le fils aîné se mit en colère, et il refusait d’entrer. Son père sortit le supplier. Mais il répliqua à son père : “Il y a tant d’années que je suis à ton service sans avoir jamais transgressé tes ordres, et jamais tu ne m’as donné un chevreau pour festoyer avec mes amis. Mais, quand ton fils que voilà est revenu après avoir dévoré ton bien avec des prostituées, tu as fait tuer pour lui le veau gras !” Le père répondit : “Toi, mon enfant, tu es toujours avec moi, et tout ce qui est à moi est à toi. l fallait festoyer et se réjouir ; car ton frère que voilà était mort, et il est revenu à la vie ; il était perdu, et il est retrouvé !” »
Priedegt
„Das Alte ist vergangen, siehe, Neues ist geworden.“(2 Kor 5, 17b) Heiansdo bleiwen ech un esou engem klenge Saz hänken. Haut ass et dësen, deen ech aus der Liesung vum 2. Bréif un d'Korinther geholl hunn. Et ass am Fong als éischt emol eng einfach Feststellung, déi eppes beschreift, wat et esou dausende Mol an eisem Liewe gëtt. Villes gehéiert an d’Vergaangenheet. Mir kënnen traureg doriwwer sinn, dass dëst oder dat net méi ass, dass dësen oder dee Mënsch net méi mat eis duerch d’Liewe geet an esou Villes méi. Mä ännere kënne mir d’Vergaangenheet net. A genee dat ass jo dann och ee Punkt, dee mir absolutt musse bedenken. Alles, wat fréier geschitt ass, op gutt oder schlecht, kënne mir haut net méi änneren. An deene leschte Joren ass ganz vill iwwer fréier Skandaler an eiser Kierch debattéiert ginn. Awer och wa mir opklären, wäerte mir dat Leed, dat ugeriicht gouf, net méi ännere kënnen. An och an der Gesellschaft ass et änlech. Kricher a Misär, Krankheeten a Katastrophe vu fréier kënne mir haut net méi änneren. Et ass ganz einfach geschitt a mir musse mat de Konsequenze liewen. Scholdzouweisungen hëllefen do net ganz vill. Dat, wat fir eis wichteg ass, ass, dass mir aus deem, wat fréier geschitt ass, léieren. Mir sollten oppassen, dass mir net an déi selwecht Feeler erfalen. De Bléck no hannen an d’Vergaangenheet dierf eis also net blockéieren, fir et haut besser ze maachen, ganz am Géigendeel. Mir sollen ugereegt ginn, eppes Neies ze schafen.
„Neues ist gworden.“, heescht an der Liesung. An eiser Kierch an och an der Gesellschaft ass vill Neies entstanen. Mir mussen haut domat liewen an deementspriechend de Bléck no vir riichten. Et ass a mengen Aen eng Opfuerderung, dass mir mat ale Virwërf a Scholdzouweisunge mussen ophalen. An eiser Zäit vun haut gesi mir, dass erëm munch Politiker all Feindschaften ausgruewen an nei opkachen, fir domat dann Has a Sträit ze séinen. No all deene schreckleche Kricher a Konflikter aus dem zwanzegste Joerhonnert hätt ee gemengt, mir Mënsche wieren haut besser drop a géifen eis géigesäiteg mat méi Respekt an Uechtung begéinen. Déi lescht Zäit, sou empfannen ech et, gesi mir ee grousse Réckschrëtt an al Verhalensmuster vu Feindschaft, Mëssgonscht, Verdächtegungen asw. Eis Welt war um Wee, fir eng aner a besser Welt ze ginn. Awer dat schéngt am Moment erëm komplett ausser Siicht ze sinn. Wat ass geschitt?
Vläicht hu mir déi weider Uweisung aus der Liesung net beuecht? Do heescht et: „ … Gott, der uns durch Christus mit sich versöhnt und uns den Dienst der Versöhnung aufgetragen hat.“ (2 Kor 5, 18) Et gëtt en Optrag un eis. Dësen Optrag heescht, dass mir eis ee mat deem anere sollte versönen. Hu mir dat echt gemaach? Verschiddentlech ass dat hei an Europa tëschent deenen eenzelne Länner geschitt. Awer neierdéngs kommen ëmmer méi Téin an enger aner Richtung op. Mir verdächtegen een deen aneren ëmmer méi. Mir wëllen erëm méi no eis perséinlech kucken. Eist Land, eis Natioun muss als éischt do stoen, ëm déi mir eis solle suergen. Wat mat deenen aarmen Däiwelen an der drëtter Welt ass, déi mir ausbeuten, ass eis eigentlech ganz egal. Haaptsaach si solle schéi brav vun eis ewech bleiwen. De Kuch vum Räichtum iesse mir léiwer selwer an eleng. Heescht „Versönen“ net och, dass mir eis Responsabilitéit iwwerhuelen fir dat, wat mir ugestiwwelt hunn an der Welt, grad och an der sougenannter drëtter Welt? Mir hunn all deene Mënschen de Mond wässereg gemaach mat eisem Wuelstand op hier Käschten a wonneren eis, dass si elo och ee Stéck vum Räichtum wëllen ofkréien.
E bëssi an déi selwecht Richtung deiten ech eist Evangelium. Si mir hei an eise räiche Länner net grad dee Jong, dee vun doheem fort gaangen ass an de Räichtum veräussert huet? Mir hu Joerzéngte laang gelieft wéi d’Mueden am Speck. Mir hunn eis alles gegënnt, wat nëmme méiglech war. Lo awer fänken eis Täschen un eidel ze ginn. Mir wëllen zeréck an d’Gebuergenheet vu fréier. Hei ass eis Geschicht natierlech elo ee wéineg anescht wéi am Evangelium. Mir brauchen net zeréck ze goen. Mir si schonn do. Awer mir hu lo kee méi ausser eis selwer, déi eis erëm kéinten ophuelen. Mir mussen eis mat eis selwer versönen. Mir sinn eigentlech déi béid Jongen an enger Persoun. Am Evangelium hat de Jong, dee fort gaange war, Asiicht an seng Schold. Dat féiert hien zeréck a léist hien de Papp no Hëllef froen. Hu mir mëttlerweil Asiicht an eis Schold, dass munches an eiser Welt absolutt schif leeft an eventuell an eng Katastrophe ka féieren? Si mir bereet, eis Äerm op ze maachen an eis selwer zeréck ze huelen, eis ze veränneren, eis veränneren ze loossen, eis ze versöne mat eis selwer, mat eisem Versoen an eiser Schold, ouni se engem aneren un ze dichten?
Spille mir am Geescht d’Evangelium vun haut emol duerch a versetze mir eis jeeweils an ee vun deene Protagonisten, eng Kéier an de Jong, dee fort geet, eng Kéier an dee Jong, deen doheem bleift, an eng Kéier an de Papp. Wat fille mir? Wéi géife mir eis an dësem reale Spill fillen? Vergläiche mir eis Welt vun haut mat dësem Gläichnis an dann denke mir emol ganz eescht an éierlech iwwer den Optrag aus der Liesung no: „ … Gott, der uns … den Dienst der Versöhnung aufgetragen hat.“ Wéi steet et domat? D’Nodenken ass eventuell onbequeem fir eis perséinlech, fir eis Gemeinschaft, eis Gesellschaft. Awer nei doriwwer nodenken ass grad an eiser haiteger Weltsituatioun méi wéi ugesot. Vu Munchem musse mir wierklech lassloossen an nei ufänken.
Loslassen
Die schlechten Erinnerungen Die zerbrochenen Beziehungen Die quälenden Gedanken Die Missglückten Gespräche Die verlorenen Zeiten Die enttäuschten Hoffnungen Die unversöhnlichen Haltungen
Einfach loslassen und offen werden für neue Erfahrungen.[1]
[1] Aus: Kurt Rainer Klein, Berühre uns, Herr, sanft mit deinem Wort. Gebete und Texte für Gottesdienst und Andacht, Neukirchen-Vluyn 2019, S. 129.
Fürbitten
Dem Härgott seng Léift kennt keng Grenzen. Hie wëll eis begleeden am Liewen. Mir sollen eis dofir fir hien opmaachen. Dofir leeë mir him eist Gebiet vir:
* Mir biede fir all Mënschen, déi sech vun dir verloosse spieren. Looss si erfueren, dass du si gär hues an dass si esou de Mutt fannen, fir dech erëm an hirem Liewen ze sichen. Härgott, héier eis.
* Mir biede fir eis kierchlech Gemeinschaft, dass ëmmer méi zu enger Plaz gëtt, wou d’Mënschen deng Léift a Presenz spieren an si matenaner deelen. Härgott, héier eis.
* Mir biede fir all Mënschen, déi sech Versönung wënschen, du si mat denger Hëllef een neien Ufank kënne maachen. Härgott, héier eis.
* Mir biede fir all Natiounen, déi mat Has op enaner kucken a sech bekrichen, dass si Weeër zum Fridde sichen. Härgott, héier eis.
* Mir biede fir all eis léif Verstuerwen, dass si bäi dir belount gi fir dat Gutt, dat si fir eis gemaach hunn. Härgott, héier eis.
Baarmhäerzege Gott, du kënns eis entgéint a luets eis an, fir bäi dir ze bleiwen. Mir soen dir Merci fir deng Léift an Zouwendung. Mir luewen dech elo an ëmmer. Amen.
II.
Dieu le Père pose sur chacun de ses enfants un regard de miséricorde et de compassion. Tournons-nous vers ce Père bienveillant pour lui confier tous ses enfants qu’il attend d’accueillir avec joie, tel le père de la parabole. Père de miséricorde, accueille nos prières.
– Pour le peuple de Dieu; afin qu’il se laisse imprégner de l’amour et de la miséricorde infinie du Seigneur et qu’il devienne un véritable agent de réconciliation et de pardon, prions.
– Pour les gens qui vivent des situations de conflit ou de division; afin que des voies de réconciliation et de rapprochement s’ouvrent dans leur cœur, prions.
– Pour les jeunes qui vivent des moments de révolte ou qui sont marqués par la délinquance ou la dépendance; afin qu’ils trouvent sur leur route un regard bienveillant qui leur redonne espoir, prions.
– Pour nos communautés chrétiennes; afin qu’elles sachent vivre dans le respect et l’accueil de tous et de toutes, prions.
Tendre Père miséricordieux, toi qui as accueilli avec joie le retour de l’enfant prodigue et qui as réconforté le fils aîné animé de jalousie, accueille nos prières et daigne les exaucer au nom de ton amour. Nous te le demandons par Jésus, le Christ, notre Seigneur, lui qui règne avec toi et le Saint-Esprit, maintenant et pour les siècles des siècles. Amen. (https://fr.novalis.ca)
Gowegebiet
Jesus Christus, Brot und Wein sind Zeichen des Lebens. Wenn du für uns zu Brot und Wein wirst, bist du selbst das Leben für uns Menschen. Hilf uns, dich anzunehmen und aufzunehmen in uns und in unser Leben, damit wir in dir leben, jetzt und allezeit.
Seigneur, nous te présentons dans la joie le sacrifice qui sauve notre vie; et nous te prions humblement: accorde-nous de le célébrer avec respect et de savoir l’offrir pour le salut du monde. Par Jésus.
Hochgebet – „Vergebung“
Präfation
wir
preisen deine Barmherzigkeit
und
sind dankbar für deine Geduld.
Wir
danken dir um Jesu willen,
der
stets bereit war, Sanctus
Heiliger
Gott, wir danken dir,
für
die Botschaft von der Vergebung,
Er,
der ohne Sünde war,
ließ
sich unter die Sünder zählen: Gott, barmherziger Vater, du forderst von allen, die uneins geworden sind, sich miteinander zu versöhnen, und wenn wir den anderen vergeben, lässt du auch uns bei dir Gnade finden um Jesu willen.
So bitten wir dich, allmächtiger Gott:
Segne
diese Gaben von Brot und Wein
Er
nahm am Abend vor seinem Leiden
das
Brot in seine Hände,
NEHMET
UND ESSET ALLE DAVON:
Ebenso
nahm er nach dem Mahl den Kelch,
NEHMET
UND TRINKET ALLE DARAUS:
Das
ist und bleibt ein Geheimnis des Glaubens!
Gott,
unser Vater,
wir
gedenken deines Sohnes:
Gott,
wir bitten dich:
Sende
den Geist Jesu Christi
jetzt
in dieser Stunde,
Lass
sein heiliges Brot
uns
nicht zum Gericht werden,
Gib
uns einen neuen Geist,
den
Geist der Buße und der Geduld.
Gedenke
unserer Verstorbenen,
die
uns mit dem Siegel des Glaubens
vorangegangen
sind.
Wir
Sünder hoffen auf deine Barmherzigkeit.
Durch ihn und mit ihm und in ihm
ist dir, Gott, allmächtiger Vater, Quelle unbekannt
Vater Unser
Et ass sécher net einfach, d’Äerm aus ze strécken an een un sech ze drécken, deen eis enttäuscht huet. Et kascht eis ee gutt Stéck Iwwerwannung, fir eise verletzte Stolz zeréck ze stellen. Awer d’Beispill vum Evangelium weist, dass et duerchaus méiglech ass. Biede mir Gott, dass hien eis hëlleft ze verzeien. Vater unser …
Friddensgebiet
Gott weist sech als dee Baarmhäerzegen. Verzeie kënnen och mir. Mir mussen et just wëllen. Wann een deem anere verzeit, ass eis Welt am Fridden. Här Jesus Christus, schenk eis däi Fridden.
Schlussgebiet
Jesus Christus, du bist uns nahe gekommen durch dein Wort und dein Brot. So, wie schon die Nähe eines Menschen froh machen kann, dürfen wir auch in deiner Nähe Kraft und Zuversicht schöpfen. Du begleitest uns und bist da, wo wir dich einlassen. Dafür danken wir dir jetzt und allezeit.
Dieu qui éclaires tout homme venant dans ce monde, illumine nos cœurs par la clarté de ta grâce : afin que toutes nos pensées soient dignes de toi, et notre amour, de plus en plus sincère. Par Jésus.
|
Äerzbistum Lëtzebuerg . Archevêché de Luxembourg
© Verschidde Rechter reservéiert . Certains droits réservés
Dateschutz . Protection des données
Ëmweltschutz . Protection de l'environnement



