Andeem dir dësen Internetsite benotzt, sidd Dir mat Cookien d'accord, déi äert Surfe verbesseren an eng Statistik iwwert d'Kucke vun de Säiten erstellen. Méi Informatioun.
Klibberen: Immateriellt Kulturierwen zu Lëtzebuerg
#klibberen
Klibberen L FR ENG
Dat ausgeschaffte Begleet-Informatiounsdokument (mat Recherchen zur Geschicht vun der Klibbertraditioun, Fotoe vu fréier an haut, Klibberspréch a villes méi) zum "Klibberen" (gouf den 31.07.2022 zesumme mat der offizieller Demande am Kulturministär eragereegt) ass fir jiddereen als "download" zougänglech:
Info-Begleetdokument
Lëtzebuerger Massendénger - Konsbrück Tanja
Ee grousse waarme Merci datt mir deemols etlech Reckmeldunge aus verschiddene Paren/Géigenden vum Land kruten.
Klibbere goen?
Beim Klibbere gi sougenannte “Klibberkanner” mat Instrumenter – genannt “Klibberen” (Jarren, Scharpen, Rubbelen, Himmerchen – et gi verschidde Modeller vun deenen Instrumenter aus Holz) – um Enn vun der Karwoch (der Woch virun Ouschteren) duerch d’Uertschaft an ersetzen domadder d’Laude vun de Kiercheklacken (fir den Angelus a fir d’Gottesdéngschter). Dobäi ruffen si ganz haart der Dageszäit ugepasste Spréch.
D’Traditioun vum Klibberen ass Joerhonnerten al. Wärend dem Zweete Weltkrich gouf d’Klibbere vun de Besatzer verbueden. Ganz sécher ass, datt direkt nom Zweete Weltkrich nees geklibbert gouf.
Fréier waren et just Massendénger oder “Klibberjongen”, hautdesdaags gi landeswäit vill Meedercher mat, woufir een dann elo léiwer vu “Klibberkanner” schwätzt: Kanner a Jugendlecher vu verschiddene Kulturen, Alteren, Reliounen,... fanne sech hautdesdaags fir dee Brauch zesummen a ginn zesumme klibberen. Esouguer Erwuessener – dacks fréier Klibberkanner – gi mat: Si begleeden déi Jonk aus Sécherheetsgrënn, léiere si beim Klibberen un a bréngen hinnen esou déi lokal Klibberriff bäi. Och d’Klibbere selwer gi gäre vu Generatioun zu Generatioun weiderverierft a weiderbenotzt.
Nëmmen um Enn vun der Karwoch, um Karfreideg a Karsamschdeg, ginn d’Klibberkanner moies, mëttes an owes duerch d’Stroosse vun den Uertschaften an eisem Land klibberen, fir esou d’Klackegelauts z’ersetzen – vu datt d’Liturgie virgesäit, datt d’Klacke vum Gréngen Donneschdeg owes u bis d’Ouschternuechtfeier (Sonnenënnergang op Karsamschdeg) net lauden. Op verschiddene Plaze ginn d’Klibberkanner och nach owes um Gréngen Donneschdeg, nodeem an der Mass d’Klacken ofgestallt gi sinn, duerch d’Stroosse klibberen.
Karsamschdeg (oder och op verschiddene Plazen um Ouschtersonndeg) gi si dann, mat schéin dekoréierte Weenercher a spezielle Spréchelcher, hire Klibberloun (Ouschtereeër, Séissegkeeten, Suen) asammelen.
Ganz am Sënn vun enger ganzheetlecher nohalteger Entwécklung fërdert d’Klibbere goen de sozialen Zesummenhalt a markéiert dat mënschlecht Zesummeliewen duerch Zäit a Raum iwwer d’Generatioune bei eis am Land.
“Klibbere goen” ass den 20. Dezember 2022 vum Kulturministère op de nationalen Inventar vum immaterielle Kulturierwen zu Lëtzebuerg (www.iki.lu) opgeholl ginn.
An de soziale Medien: #klibberen #klibberegoen
Den "Arrêté" vum 20.12.2022 aus dem Kulturminstär:
Crécelles
Lors du « Klibberen », les « Klibberkanner » (les enfants avec leurs crécelles) parcourent leur village avec leurs instruments, appelés « Klibberen » (crécelles ; il existe différents modèles de ces instruments en bois), à la fin de la Semaine sainte (la semaine précédant Pâques) et remplacent ainsi les cloches (pour l’Angélus et pour les célébrations liturgiques) qui ne retentissent pas pendant cette période. Ils crient avec une voix forte les dictons adaptés à l’heure de la journée.
La tradition du « Klibberen » est vieille de plusieurs siècles. Durant la Seconde Guerre mondiale, les occupants ont interdit le « Klibberen ». Après la Seconde Guerre mondiale, la tradition du « Klibberen » a repris immédiatement.
Autrefois, le « Klibberen » était réservé aux servants d’autel ou aux «˙ Klibberjongen » (les garçons avec leurs crécelles), mais aujourd’hui, il y a beaucoup de filles qui y participent et donc le terme de « Klibberkanner » semble plus approprié. Des enfants et des jeunes de différentes cultures, âges, religions, … se rassemblent aujourd’hui pour perpétuer cette tradition. Même des adultes, qui ont souvent déjà participé en tant qu’enfants, participent : ils accompagnent les jeunes pour des raisons de sécurité, leur montrent comment faire et leur apprennent les dictons locaux. Les instruments sont transmis et réutilisés de génération en génération.
Ce n’est qu’à la fin de la Semaine sainte, le Vendredi saint et le Samedi saint, que les « Klibberkanner » parcourent matin, midi et soir les rues des villages de notre pays avec leurs « Klibberen », pour remplacer le son des cloches, puisque la liturgie stipule que les cloches ne sonnent pas du Jeudi saint au soir jusqu’à la célébration de la Veillée pascale (coucher du soleil le Samedi saint). À certains endroits, les enfants parcourent leur village également le Jeudi saint au soir, après que les cloches ont été éteintes pendant de la messe.
Le Samedi saint (ou parfois, à certains endroits, le dimanche de Pâques), les enfants vont chercher leurs récompenses (œufs de Pâques, sucreries, argent) en traversant le village avec des chariots richement décorés et en utilisant des dictons spécifiques.
Dans le cadre du développement durable, le « Klibberen » favorise dans notre pays la cohésion sociale et marque le vivre-ensemble au fil du temps et de l’espace à travers les générations.
Le « Klibbere goen » a été inscrit le 20 décembre 2022 par le ministère de la culture à l’inventaire national du patrimoine culturel immatériel du Grand-Duché de Luxembourg (www.iki.lu).
Sur les réseaux sociaux : #klibberen #klibberegoen
During the "Klibberen", the "Klibberkanner" (children with their rattles) travel around their village with their instruments, called "Klibberen" (rattles; there are different models of these wooden instruments), at the end of Holy Week (the week before Easter) and thus replace the bells (for the Angelus and for liturgical celebrations) which do not ring during this period. They shout in a loud voice the sayings appropriate to the time of day.
The tradition of “Klibberen” goes back centuries. During the Second World War, the occupiers banned “Klibberen”. After the Second World War, the tradition of “Klibberen” resumed immediately.
In the past, the "Klibberen" was reserved for altar servers or "Klibberjongen" (boys with their noisemakers), but today there are many girls who participate and therefore the term "Klibberkanner" seems more appropriate. Children and young people of different cultures, ages, religions, etc. come together today to perpetuate this tradition. Even adults, who have often already participated as children, take part: they accompany the young people for safety reasons, show them how to do it and teach them local sayings. Instruments are passed down and reused from generation to generation.
It is only at the end of Holy Week, on Good Friday and Holy Saturday, that the "Klibberkanner" roam the streets of the villages of our country morning, noon and evening with their "Klibberen", to replace the sound of bells, since the liturgy stipulates that bells are not rung from Maundy Thursday evening until the celebration of the Easter Vigil (sunset on Holy Saturday). In some places, children also walk through their village on Maundy Thursday evening, after the bells have been turned off during mass.
On Holy Saturday (or sometimes, in some places, Easter Sunday), children collect their rewards (Easter eggs, sweets, money) by passing through the village in ornately decorated carts and using specific sayings.
As part of sustainable development, the “Klibberen” promotes social cohesion in our country and marks living together over time and space across generations.
The “Klibbere Goen” was included on December 20, 2022 by the ministry of culture in the national inventory of intangible cultural heritage of Luxembourg (www.iki.lu).
On social media: #klibberen #klibberegoen